EEN LAMMETJE ALS BODYGUARD ? (meditatie)

EEN LAMMETJE ALS BODYGUARD ? (meditatie)
Het lam ging naar degene die op de troon zat en ontving de boekrol uit zijn rechterhand (Openbaring 5:7)



Misschien heb jij die tv-reclame ook wel eens gezien: het gaat over een man. Hij is alleen in de rimboe. Omringd door gevaren dus. Bijvoorbeeld: hij ligt te slapen. En een giftige slang staat op het punt, hem te bijten. Maar een leeuw houdt de wacht en bijt de slang dood. Een leeuw als redder in de jungle! De koning van de wildernis als je persoonlijke beschermer! Is toch helemaal OK? Kun je toch niet beter wensen?
Of zou je wat anders willen? Een lammetje misschien? Een lam om je te beschermen?

Deze wereld, onze maatschappij, dichtbij en veraf, ze beginnen óók meer en meer op een wildernis te lijken. Waar gaat dat heen, vragen we ons wel eens af. En mijn leven is soms ook al een chaos. Waar dat op uitloopt, geen idee. Wat kan er op mijn pad door het leven me niet allemaal gebeuren! Wie beschermt me, als me erge dingen gebeuren? Wie brengt me in veilige haven. Wie beschermt me en brengt me op mijn bestemming? Wie moet jou beschermen? Iemand als een leeuw of iemand als een lammetje?

Een leeuw, daar hoef ik niks over te vertellen. Zijn kracht om te doden kent iedereen. Maar een lammetje, dat is niet bepaald het symbool van moed en kracht. Nee, het is in dat opzicht een “loser”. Als het zou worden aangevallen door een wild dier, dan is het volstrekt weerloos. Het heeft geen sterke klauwen, geen bek met scherpe tanden. Bovendien mist het snelheid om weg te rennen. Kortom, het zou een gemakkelijke prooi zijn. Dus: de keuze tussen leeuw of lam als beschermer in de jungle van het leven, die is supergemakkelijk. Die is eigenlijk geen keuze. Maar…
-----
Johannes, je weet wel, is die leerling van Jezus, de opgestane Heer, die naar de hemel gevaren is. En die Johannes is omdat hij van Jezus getuigde, verbannen naar het eiland Patmos. (zie afbeelding) Maar God maakt van de eenzaamheid en stilte daar gebruik. Johannes krijgt openbaringen. En die gezichten zijn belangrijk voor de kerk van toen en altijd. Ook voor de gelovigen van vandaag.




Johannes mag in de hemel, de woonplaats van God, kijken. Daar ziet hij God, op zijn troon. En in zijn hand houdt Hij een boekrol (zie afbeelding). Een boekrol, daarop werd geschreven, wat je wilde laten lezen aan een ander. De brief, het boek van vandaag (?) dus. God, de Opperkoning op de troon, wil ook aan jou en mij dus iets meedelen. En wat dat is, staat op die boekrol.


Maar o wee, een probleempje, beter: een groot probleem: de boekrol is opgerold en verzegeld. Met zéven zegels zelfs! En je moet macht en vólmacht, om die zegels te verbreken. En wie, o wie hééft volmacht, is waardig, om dat te doen.



Johannes heeft een vermoeden, dat dit heel erg belangrijk is. Dat er voor de kerk van Christus erg veel van afhangt. Want als er niemand zomaar gevonden wordt om dat te doen, dan komen de waterlanders bij hem voor de dag! Johannes raakt helemaal overstuur. Die zegels móeten verbroken worden. Want die boekrol moet open, zie je.
En waarom? Wat staat er dan in dat boek voor belangrijks te lezen?

Weet u, de Heer heeft hem, Johannes wat beloofd. Namelijk, dat God hem zal laten horen en zien, wat er gebeuren moet. Wat de geschiedenis is van Gods kind, de kerk, de wereld. Eigenlijk héél de geschiedenis. Wat gebeurd is, wat er nu aan de hand is. En hoe het verder gaat. Hoe het afloopt met de gelovigen, de kerk en de wereld, En dáár gaat het om in die boekrol. Als de zeven zegels verbroken wordt, kan dat gelezen worden. Dan kan dat allemaal gebeuren.

Wie die zegels verbreekt, de rol open rolt, wie daartoe de macht heeft, die is het helemaal. Die heeft alles in de hand en in handén. Die is de beheerser, de leider, de voltooier van de geschiedenis. Die brengt alles en allen naar Gods doel toe. Die brengt de nieuwe hemel en aarde tot stand. En die geeft al Gods kinderen daar een plaats, zo zeker als 2x2 vier is.

Dus: een brandende vraag voor Johannes in zijn tijd. En voor ons, nu. Wie doet dat in naam van God? Wie komt dat toe, heeft macht en volmacht, om dat te doen? Want bij hem moet je wezen, om door de jungle van het nu en de toekomst heen naar de voltooiing te gaan.

En…?
Het wordt…een lam. Een lam, toonbeeld van weerloosheid en krachteloosheid. Een lam, ook symbool van de overgave. Het dier voor het offer. En dit Lam is al geofferd. Het is geslacht, dat kun je zien. Het is ten offer gebracht, maar het leeft weer. Het is door de dood héén gegaan. En zo is dit Lam Gods Lam. De levende verlosser, Jezus, de Christus.

Wie kies jij als beschermer? Als leidsman in en door de wildernis van het leven?

Leeuw of lam, dit Lam? Nee, dat is geen keuze uit twee gelijkwaardige beschermers. Want dit Lam is lam en leeuw tegelijk. Hij is de leeuw uit de stam Juda, staat er in vers 5. Het offerlam is de sterke koning, onderweg naar zijn rijk!
Dus: bescherming nodig? Ga dan met dit lam, dat leeuw is mee. Dan ben je veilig in deze jungle. Dan neemt Hij je mee naar zijn eeuwig rijk!




Eén is waard, het boek te lezen
Staande voor Gods hoge troon:
Slechts de leeuw, die lam wil wezen’
Koning met een doornenkroon –
Hij, verrezen, zal genezen:
Wie een slaaf was, werd een zoon!

Zie, het boek van Gods historie
Is ontsloten, en het wacht
Tot het volk van zijn victorie
Zingen zal uit alle macht:
“Lof, aanbidding, wijsheid, glorie,
Zij het lam, voor ons geslacht"

(uit: A.F.Troost, Zingende Gezegend, melodie gez. 300)

MOET IK DÁT GELOVEN ? (preek, Adventstijd)

MOET IK DÁT GELOVEN ?

Eventueel te gebruiken liturgie:

Eventueel vooraf : Ps. 122:1
Na wijdingswoord en groet: Ps. 122 : 2,3

(In ochtenddienst: Samenvatting van de wet
Als schuldbelijdenis zingen: Opwekking 125:1,2,3
Lezen: 1 Joh. 1:5-9
Zingen: Opwekking 125:4
Regels voor ons leven in dankbaarheid: Deut.5:5b-21
Zingen: Gez. 95:1 )

Gebed om Gods Geest
Schriftlezing: Gen. 18:1-15
Zingen: Gez. 3:1,3,6
Schriftlezing: Hebr. 11: 8-12
Zingen: Ps. 105:1,2,3.
Verkondiging over Gen. 18:12 met als thema: “Moet ik dát geloven?”
Zingen: Gez. 127:1
Gebeden
Kollekten

(In middagdienst: Gez. 477:1 Geloofsbelijdenis van Nicea Zingen Gez. 477:2 Zegen )

Zingen: Gez. 477:1,2
Zegen
----------

Preek over Gen. 18 : 12: Dus lachte Sara in zichzelf….

Gemeente van de Heer,
Een lach! Wat kan díe je veel vertellen! Over het algemeen wordt er weinig gelachen, hier op deze aardbol. En het leven gééft ook meer reden om te huilen, helaas. Het leven van elk mens begínt en eindigt ermee. Als bij de geboorte het kindje niet huilt, dan kan dat een heel verkeerd teken zijn. En de laatste ademhaling noemen we soms ”de laatste snik”.

Lachen, dat doen we te weinig. En soms ook weer te véél. Het is maar nét, wat die lach inhoudt. Een vriendelijke lach bij een begroeting in de ochtend, kan je hele dag een mooi, vrolijk kleurtje geven! En die betoverende glimlach van je levenspartner, onbetaalbaar is die, toch?

Maar je ziet ook wel eens een boosaardige, grimmige lach, die niet veel goeds beloofd. Of een honend lachje, vol spot en ongeloof.
-----

Wij denken samen in deze Adventstijd na over een lach. Advent. Ja, want er komt iemand áán. Nou, wíe dan wel, meisjes en jongens? Sinterklaas misschien? Die komt ieder jaar wéér aan. Ja toch? Nou, als je die verwacht, dan zie je daar naar uit. Zoals je ook uitziet naar het aanbreken van “die dag”. De dag van je verjaardag, je partijtje. Spannend, joh!

Bij Advent arriveert iemand ánders. En wie mag dat dan wel zijn? De Here Jezus natuurlijk! De koning van de wéreld, niets minder! Gewéldige gebeurtenis! Wij, nu, verwachten zijn twééde komst, zijn terúgkeer op aarde. In de tijd van Genesis 18 was dat de éérste komst van de Redder, die alles wat wij mensen verprutst hadden, weer héél zou maken.

Zijn komst zou nog heel lang op zich laten wachten. Maar zijn voorouders leefden al wél. En aan Abraham was een zoon beloofd. Uit hem zou een groot volk ontstaan. En de zegen voor alle volken zou dán komen.

Maar het probleem was: zover was het nog lang niet. Dat vólk was er nog niet. En zélfs die zoon niet. Dat was allemaal nog een kwestie van beloften. En beloften, die zíe je niet. Die moet je hóren. En dan kun je alleen maar geloven. Vertrouwen op de Belover. En verder? In de wáchtkamer. Wachten op de vervulling. Voor Abraham was dat: wachten op de geboorte van de zoon.
Voor Abraham. Jazeker, daar denken we meestal als eerste aan. Maar Sara was er óók nog! Het ging ook háár aan. Zij moest het kind 9 maanden dragen. En het dan ter wereld brengen. Dus zij was ook héél nauw bij de belofte betrokken. Ze zou die letterlijk “aan den lijve” ervaren. En ook voor haar was het wáchten.

Niet eenvoudig, hoor! Wat zegt u? Heel erg moeilijk, dat verzeker ik je. Voor Abram. Maar voor Sara niet minder. En ook zij was, net als haar man, een uiterst belangrijke schakel in Gods plan. Bij hem en haar begínt het allemaal: de verwerkelijking van de belofte. De zegen voor heel de mensheid.

Die belofte vertrouwen, blijven vertrouwen, dat was voor Sára niet minder moeilijk. Want ook háár hele leven werd bepááld door die belofte, die intussen al zo lang geleden geklonken had. Haar hele leven werd erdoor in beslag genomen.

Want zij was bij haar man. Ze was één met hem. Door Sara kon deze doen wát hij deed en gaan, wáár hij ging. Ze steunde hem, door dik en dun. In zijn vertrouwen. En in zijn zondigen. In zijn wandelen op Gods wegen. En in zijn afdwalen daarvan.

Ja, ook Sara was een Adventsfiguur. Zij verwachtte de aankomst van de Verlosser. Die de zegen voor de hele wereld tot stand zou brengen. Oók zij, net als Abraham. En toch zien we minder naar háár. En áls we dat al doen , dan vaak kritisch. Abraham hebben we bepááld hoog zitten. En Sara niet altijd zo, vrees ik.

Zo lezen we zowel van Abraham áls van Sara, dat ze láchten, toen de belofte van God klonk. En ik denk, dat we misschien niet altijd op dezelfde manier naar dat gelach van Abraham als naar dat van Sara kijken.

In deze dienst willen we in elk geval kijken naar het lachen van Sara. En naar de Adventsboodschap, die God daarin voor u, jou en mij verpakt heeft.
-----

Er zijn 3 onbekende gasten in de tent van Abraham en Sara. Abraham kende die drie mannen niet. Toch, in overeenstemming met de regels van de oosterse gastvrijheid, werden ze onthaald. Niet maar op “ een lekker bakkie”, zoals wij zouden doen, misschien. Maar op een complete maaltijd. Wat hij dan “iets te eten” noemt. En dat níet met een bijbedoeling, maar echt puur uit gastvrijheid. Reizen was in die tijd en in dat klimaat geen sinecure, wist hij uit ervaring.

Maar als de gasten in de tent aanliggen, krijgt de aartsvader toch in de gaten, dat zij hier niet “toevallig”, niet “zomaar” zijn. Dat hun komst een bedoeling heeft. Dat blijkt. Want ze vragen naar zijn vrouw Sara, die áchter de gasten, bij de ingang van de tent staat.

En dan krijgt ook zíj de belofte te horen. De belofte van een zoon. Nu had die belofte méér geklonken, al veel eerder. Maar in dit geval geeft de Gast, met een hoofdletter, want hier is God aan het woord, er zelfs zo ongeveer een geboortedatum bij. Volgend jaar om precies deze tijd zal de belofte vervuld zijn. Dan zal het huilen van een kind in deze tent te horen zijn!

Nou moe! Wat een boodschap! Hè, hè, eindelijk! Het zou tijd worden!, zeg je dan. Niet dan? En dat God zélf die blijde gebeurtenis komt aankondigen! Het kómt, zegt Hij. De zoon komt. De belofte gaat in vervulling! Hiep hiep, hoera!

Van Abraham horen we geen reactie, deze keer. Van Sára wél…
Ze lachte in zichzelf, staat er. Het was geen schaterende hoonlach dus. En evenmin een schamper lachje. Maar het was ook niet een lach als uiting van verrast stil geluk. Dan had ze niet ontkend tegenover de HEER. Het was een zacht onhoorbaar lachje. Een lach die duidelijk maakt, dat Sara’s geloof het hierbij even laat áfweten. Hier kan ze toch écht niet bij.

Nou en wie zich maar even een beetje weet te verplaatsen in haar situatie, die begrijpt dat. Wie zou dan wél kunnen geloven! Stokoude opa, met oma, een klein beetje jonger, maar toch evengoed een oud besje, die een kind krijgen. Opa, achter de kinderwagen in plaats van achter de rollator! Oma, bezig de luiers op de lijn te hangen (bij gebrek aan pampers)! Ik zeg het maar wat overdreven. Maar het is duidelijk: wie zou dát zomaar geloven! Het is om je krom te lachen! Goeie grap, zeg. Maar wél een spróókje!

En tóch: dit was geen lach van ongeloof. Geen lach van een ongelovige. Sara was niet ongelovig. Ze spotte niet inwendig met God en zijn beloften. Sara was niet een ongelovige. Nee, ze was een ongelovende. Een gelovige zoals zovelen. Een gelovige namelijk, die het soms even niet kan opbrengen, om de beloften van God te geloven en er uit te leven. Dan is het dónker.
-----

En dat is niet typisch voor Sara. Dat geldt niet alleen voor gelovigen van heel vroeger. Nee, dat is zo actueel als de krant van morgen, om het maar met een geleende uitdrukking te zeggen. Daar hébben of krijgen allen die geloven mee te maken.

Want de beloften, die de HERE God ons geeft om mee te leven, die lijken soms wel mooi ingepakt. Ze zien er allemaal prachtig uit! Maar ze zijn vastgebonden aan een lang koord van elastiek. Die hangt voor onze ogen te bungelen. Maar als we die draad te pakken hebben, dan raken die beloften telkens weer buiten bereik. Je komt er maar niet bij! De vervulling wordt steeds maar weer uitgesteld.

Bijvoorbeeld de belofte van een wereld boordevol gerechtigheid. Die verwáchten wij toch? Die is toch met de terugkeer van onze Verlosser verbonden? En? We gaan bijna zingen: “een twee drie vier, komt er nog wat van?” Of beter gezegd, wat kun je eronder gebukt gaan, eraan lijden, dat die nog steeds ver weg is, een sprookje lijkt. Je weet wel, dat het komt, maar toch…

En die genezing van je kind dan? En dat je nog steeds werkloos bent, ondanks alle sollicitaties? Is dát een liefdevolle, zorgzame Vader? En dat de strijd tegen die ene zonde nog steeds gevoerd moet worden en je nog zo vaak het onderspit delft?

En zo zou je dóór kunnen gaan. God heeft wel veel mooie beloften gegeven op veel terreinen van het leven. Maar ze bungelen aan een draad van elastiek, buiten bereik. En vaak worden ze maar geen werkelijkheid.

Moet je dát nou geloven? En blijven geloven? Kun je op die beloften áán? Kun je er op stáán? Heb jij nooit de neiging, er wat om te glimlachen? Het zo nu en dan even niet te kunnen opbrengen, er op te vertrouwen?

Abraham had dat wél. En Sara óók. En: zo vader en moeder, zo zoon en dochter. De vader en moeder van alle gelovigen waren soms niet zo gelovend. En de zonen en dochters zullen echt niet zoveel beter zijn, vrees ik.

Sara schaamde zich wel voor haar niet-werkend geloof. Namelijk toen ze heel duidelijk voor ogen kreeg: hier is de God van het verbond aan het woord. De God van de belofte, Die er zelfs een tijdslimiet aan verbindt. Dan beseft ze: ik heb ongelovig gelachen om Gods belofte. Zijn belofte, uit eigen mond.

Maar ze maakte het er niet beter mee, toen ze er om lóóg. Ja, zo kan het gáán, mensen. Van het één komt het ander. Van de éne zonde komt de andere. Zondigen kan worden: lopen in een doolhof. Tenzij die vicieuze cirkel doorbroken wordt. Door God erbij te halen. Want zelfs dát kan onze Vader begrijpen van zijn eigen kinderen. Sara wordt betrapt en gecorrigeerd, maar daar blijft het bij.

Ja, je moet je schamen, als je het op een bepaald moment even niet ziet zitten in de beloften van onze Vader! Wij vooral. Want wij weten, hoe Hij die belofte aan Sara helemaal vervuld heeft
.
Een jaar later huilde en kraaide een baby in de tent. Wat zullen de oude, verse ouders genoten hebben. En stilletjes gelachen van geluk! Maar zich toch ook geschaamd hebben, wéér. Omdat hun geloof in God en zijn beloften wel eens niet werkte, uitgeschakeld was.

De zoon voor Abraham en Sara is geboren. De zegen voor heel de mensheid, in Jezus en zijn werk, is tot stand gebracht. Alleen: Hij moet nog voor de tweede keer komen. Om die zegen uit te werken en ook zichtbaar maken.

Dáár wachten wij op. En met het inwachten van die werkelijkheid, die komt, maar nog op zich laat wachten, hebben ook wij het nogal eens moeilijk. Moet ik dát geloven? Dat het werkelijk wat wordt met de vervulling van die beloften? Dat kun je soms even niet trékken. Want ook voor óns komt het op wachten aan. Op je vastklampen aan die beloften en aan de Belover.

Ook al weet je, dat de Heelmaker gekomen is en zijn werk van begin tot einde voltooid heeft. Ook al zie je soms tekenen van die werkelijkheid, in een glimp, heel even. In een ruzie die bijgelegd wordt. Als twee kerkverbanden plaatselijk sámen gaan optrekken. In een kind, dat wonderlijk gespaard wordt. In jonge mensen, die verkiezen met God verder te gaan.

Ja, het komt wel, heus. Het nieuwe leven, de nieuwe hemel en aarde, ze komen. Want HIJ komt. Zoals Hij beloofd heeft. Hij, Jezus, de Heler. Hij is bezig, alles nieuw te maken. Hij staat op het punt te komen. Moet ik dát geloven? Nee hoor, dat móet niet. Maar het mág gelukkig wel. En als je het niet kunt geloven? Dan leert Gods Geest het je wel, als je dat vraagt.

Er is geen reden voor een schamper hoongelach. Nee, nu is er nog veel te huilen. Soms kun je al even blij glimlachen over Gods vorderingen. Niet te geloven! Maar wáár! En eens…Dát wordt me lachen en genieten. Met volle teugen. Dan is Hij er. Toch, eindelijk! En voorgoed!
Amen.

"DURFINVESTEREN", SUCCES VERZEKERD! (preek)

“DURF-INVESTEREN” , SUCCES GEGARANDEERD, ZELFS NU!

“…en (ik) kocht de akker van mijn neef Chanamel uit Anatot…” Jeremia 32:9

------
Voorstel orde van dienst:

Eventueel vooraf: Ps.135: 1,2,3

Na votum en groet: Ps. 135: 8,9,10

(in morgendienst:
Verootmoediging: We stemmen in met wat de HEER tot Israël zegt en belijden, dat wij niet beter zijn: lezen Jer. 32:32, 33.

Zingen: Opwekking 350:1,2

Luister wat God aan Israél toezegt: Jer. 32: 37-40

In de verzoening van onze schuld door Christus geldt de vergeving óók nu, voor ieder, die oprecht zijn schuld beleden heeft en in Jezus gelooft. Dat nieuwe verbond heeft ook regels, om binnen dat verbond als in een veilige ruimte te leven. Lezen: Romeinen 12:9-21

Zingen: Opwerkking 350:3,4)

Gebed om de Geest

Zingen: Gez. 37: 1,2

Schriftlezing: Wat wij zojuist zongen heeft de profeet eerder namens God gesproken. Nu dan horen we

Jeremia 32:1-15

Zingen: Gez. 37:4

Prediking over Jer. 32:9

Na de preek zingen Gez. 442

Dienst van de gebeden

Dienst van de offers

Slotlied: Gez. 409:1,2,4 en (in middagdienst na geloofsbelijdenis) vers 5

Zegen

-----
Gemeente van Jezus Christus, onze Heer.

Als je geld wilt verdienen, dan moet je wel eens risico’s nemen. Je moet wat dúrven. Op de beurs, als het gaat om aandelen bijvoorbeeld. (Niet dat ik uit ervaring spreek, hoor) Maar: die koop kan soms heel goed uitpakken. Maar het moet wél verántwoord zijn, wat je doet. En sommige mensen hebben daar wel kijk op. Die kunnen waardevolle adviezen geven. Maar mensen, ook deskundige en ervaren mensen, kunnen fouten maken . Dat zien we vandaag om ons heen, nu de crisis ons beheerst! En dan ga je het schip in! Ook “hedgefondsen” raken wel eens leeg!

Aan de koop van de akker, die de profeet (dat is een woordvoerder van God, iemand die Gods woorden overbrengt aan mensen) Jeremia doet, kleeft ook een groot risico. Ja, het is een akker, die hier spreekwoordelijk over de toonbank gaat.
Een alledaagse gebeurtenis dus, die we ons kunnen ons voorstellen. Dat gebeurt vandaag ook. Een projectontwikkelaar kan een stuk grond kopen. Of een organisatie, die zich inzet voor het behoud van de natuur. Wat “natuur”lijk een zeer loffelijke doelstelling is, waard om gesteund te worden. De verkoop van een stuk grond.

Maar je vraagt je wél af: wat doet zo’n verhaal in de bijbel? De bijbel is toch geen soap, over het “real life”? Het gaat daarin toch over hét Leven, met een hoofdletter? Dit is toch nieuws voor een notaris en geen Boodschap van God? Dat lijkt zo, ja. En toch heeft God ons hier iets te zeggen. Het is dus zaak, om goed te lezen (luisteren).

De eerste bijzonderheid is: de transactie vindt plaats in de gevangenis. De profeet is namelijk door de koning in de cel gezet. En waarom dat dan wel? Nu, hij had de misdaad gepleegd van het overbrengen van de woorden van God.

En Gods boodschap luidde: aanvaard je verantwoordelijkheid, mensen. Ja, want koning en volk hadden grote zonden gepleegd. Ze hadden, om het beestje maar bij de naam te noemen, eigenlijk God aan de kant gezet. Nou ja, God mocht een klein plekje houden. Maar dan náást de afgoden. Alsof dat zou kunnen! God duldt geen god naast zich immers! Hij IS immers de enige. En WIL ook de enige zijn voor wie in Hem gelooft.

Nou, het volk heeft een ándere mening. Net als veel mensen vandáág trouwens. Welke god jouw God is, dat is je eigen zaak. En er worden veel verschillende antwoorden op gegeven. Israël dacht ook: afgoden, moet kunnen! En dan: wát voor afgoden! Bijvoorbeeld de afgod Moloch. (zie afbeelding) Een vréselijke god, die van zijn volgelingen zelfs het brengen van kinderoffers verwachtte! Kan het erger?

Jeremia zei dat onomwonden. En hij zei erbij: verwácht dan ook maar niets van de HEER. Niks redding! Aanvaard gewoon de nederlaag, de ondergang, de trieste aftocht naar Babel. Neem je verantwoordelijkheid. Aanvaard de gevolgen van je daden. Zonde, God aan de kant schuiven, dat heeft die gevolgen! Dus: geef je over aan koning Nebukadnezar. Alle verzet is compleet nutteloos. Het is onomkeerbaar. Eigen schuld, dat je met de brokken zit!

Nu, die boodschap was de koning (Zedekia was zijn naam) niet naar de zin. Nee, de God van Israël moest zijn volk redden. En hij zóu dat ook heus wel doen. Dus die aansporing mocht niet meer gehoord worden. Dat is wel héél slecht voor het moreel! Dus de brenger van Gods boodschap moest weggestopt, buiten hoorafstand. Weliswaar was het meer huisarrest dan cel. Want er was contact met bijvoorbeeld familie mogelijk. Maar toch.

In de tweede plaats: verkoop van een akker gebeurde niet dagelijks. Het gebeurde eigenlijk alleen noodgedwongen. Want het was het vaderlijk erfdeel. Men zag het eigenlijk als door God aan de familie gegeven. Eigenlijk je door Hem persoonlijk ter hand gesteld.

Dan: een transactie in oorlogstijd. De situatie was voor Israël zeer precair, zeg maar hopeloos. Het hele land was in bezit genomen door de troepen van koning Nebucadnezar, de koning van Babel. En Jerusalem werd belegerd. De troon van Zedekia, de koning, wankelde. De ballingschap, wegvoering naar Babel, stond voor de deur.

De vérkoop van de akker door Chanamel was een door wanhoop ingegeven poging om alsnog aan geld te komen. Want de kinderen moeten toch éten, nietwaar? Vandaar, dat hij aanklopte bij oom Jeremia en deze akker aanbood om te kopen.

Ja, vérkoop, daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Maar kópen, wie zou dáár nou in trappen! In zó’n situatie een akker aanschaffen? Dat was toch een totaal onverantwoorde investering. Het risico was gewoon te groot. Gewoon je goeie geld over de balk gooien. Het stomste, wat je kunt doen!

Nu is het waar: het gaat hierbij om familiebezit. Jeremia, blijkbaar het naaste familielid, heeft de plicht om te lóssen. Dat wil zeggen: door gedwongen vérkoop te koop aangeboden grond te kopen. En zo het familiebezit in stand te houden. En veilig te stellen voor de toekomst.

Ja, formeel zou de profeet die plicht hebben. Maar nu is er toch geen toekomst? De plicht géldt nu toch niet? Dit is toch overmacht? Nee, déze akker op dit moment kopen, dat zou verspilling zijn. Dit levert geen enkel rendement op. Alleen 100% verlies!

Want één ding staat vast: het koningshuis vált. Het volk wordt weggevoerd naar Babel, in ballingschap. (zie hiernaast) Jeremia wéét het. Hij had het zélf moeten aankondigen. Hij had moeten zeggen namens de HEER: Geef je over aan Nebukadnezar. Want alle verzet is volslagen zinloos. De loop van de geschiedenis is onomkeerbaar. De gevolgen van de zonde kómen, wis en drie!


Ja mensen, de zonde blijft niet zonder gevolgen. En als we in de puree komen, moeten we niet protesteren. Niet God gaan zitten beschuldigen. Eerst maar eens naar jezelf kijken!

Die klimaatverandering bijvoorbeeld. Iedereen práát erover. Over die opwarming van de aarde. En over die “slechte”zomer. Die overstromingen, die droogte ook in andere streken. Duidelijk is: er heerst onbalans. En wat doen we? We proberen alvast de schatten van de Noordpool ons toe te eigenen, die dan bereikbaar gaan worden!

En verder práten we. We spreken heel gewichtig ons uit over de noodzaak, ja zelfs onze bereidheid, er wat aan te doen. Alsof we daar een millimeter mee opschieten. Och, er zouden meer voorbeelden te geven zijn. Maar je begrijpt wel, wat ik bedoel.

We hebben ook ándere zaken aan ons hoofd. Denk aan de crisis, waar we allemaal mee te maken hebben of krijgen.
En dan de gang van ons leven. Die levert soms vragen op als”waarom moet het zó? Waarom ik?” Ja, er zijn zaken die ons overkómen. Maar sommige problemen hebben we zelf veroorzaakt. Hebben te maken met onze manier van leven.

Wat is er een verdriet! In je gezin, bij je familie. Wat zijn er veel relatieproblemen! Soms is er geen duidelijke verklaring voor te geven. Maar soms ook wél. Onze houding in die relatie namelijk: hard en star. Dáár ligt de oorzaak.

En dan zegt Jeremia tegen mij en jou, wat hij ook tegen Israël zei: Die forse bult is eigen schuld! En nou niet je verontschuldigen. Dat is zinloos vluchtgedrag!

Maar de bode van God heeft ook méér te zeggen. Luister maar.

Allereerst laat hij, namens God, iets zien: hij kóópt die akker. Die lap grond dus, waar hij totaal niets aan zal hebben. En alles komt officieel op papier te staan. Er wordt dus een koopakte van opgemaakt, in duplo nog wel. En die wordt in een kruik gedaan en veilig opgeborgen. Want er ligt lange-termijn-denken aan ten grondslag, zie je!

Hoe kan Jeremia dát nu doen! Nou, hij heeft een betere, DE, de énige goede reden. En die reden is: God en zijn beloften. De HEER heeft gezegd, dat Nebukadnezar wint. Jerusalem, het laatste bolwerk, zal vallen en en in de as gelegd worden. En het volk wordt in ballingschap weggevoerd. Dat alles gaat vast en zeker dóór.

En toch, zei God, toch zullen er weer akkers verkocht worden. Want, mag Jeremia doorgeven: die Nebukadnezar kan óók niet altijd doen wat hij wil. Die is óók vreselijk over de schreef gegaan. En ook dát blijft niet onbestraft. Er komt een eind aan zijn wandaden. En ook aan zijn leven.

En dáárom komt in de toekomst de grote ommekeer. En de terugkeer van de rest. En dat overblijfsel zal weer één volk worden. Een volk, met wie de HEER een nieuw, een vernieuwd verbond zal sluiten. En dan zijn er mensen met nieuwe harten. Dat zal me een leven worden! En dán zullen er ook weer akkers verkocht en gekocht worden.

Dat is Gods belofte. En die komt uit, wordt werkelijkheid. Net zo als die bedreigingen eveneens werkelijkheid worden.

Zo spreekt de HEER. En de profeet geeft die woorden door. En doet, leeft ook de betrouwbaarheid van die woorden vóór. Door die akker te kopen. Met het oog op de toekomst, Góds toekomst!
Nee, het geld voor de koop van die akker IS geen weggegooid geld. Integendeel, het is goed besteed.
Want de toekomst lonkt!

Dat is wél heel ándere koek! Maar wél koek, die de koning en velen van het volk bepááld niet op hun bordje zagen liggen. En ook de mens van nu schudt meewarig het hoofd. Wát toekomst? Dat is net als met die praatjes over vroeger. Wat heb je er aan? Helemaal niks toch? We leven nu. Dus moet je hebben waar je nú wat aan hebt. Wat je nú kunt vastpakken. Wat heb je aan dat vage gedoe over de toekomst. Daar kan ik niks mee!

Maar Jeremia zegt én hij laat zien: Gods beloften, daar kún je wél wat mee. Daarmee heb je wat in handen. Heb je een fijne toekomst in handen en voor ogen. Een toekomst met de Verlosser! De Verlosser, die Jezus heet. En die verlost, van alles, dat dreigt en bang maakt. Zoals daar zijn: zonde, dood, verlorenheid voorgoed.

Maar ja, de mens van vandaag kan ook niks met die Jezus. Wat heb je daar aan in deze wereld en deze tijd?! Wat heeft Hij nou te bieden, waar je wat mee kunt. Zonde? Zegt me niks. Dood? Nou en! Stelt léven dan zoveel voor? Verlorenheid? Kom nou even, zeg!

Luister (lees) nog even dóór. Gods beloften, ze zijn het vertrouwen waard, dubbel en dwars! Daar kun je op bouwen. Die kunnen de basis voor heel je leven zijn. Dat bleek in Jezus. Het léék drijfzand,op Hem te vertrouwen. Want Hij eindigde aan het kruis, in de dood. Maar Hij en zijn werk, ze vormen vaste grond. Daar kun je op bouwen als op het hechte fundament.

Ja,daar is moed voor nodig. De mens van nu wil andere, “betere” zekerheid. Iets, waarmee je nu iets in hánden hebt en wat voor kunt kópen. En toch, geloof me: daar kom je slecht mee weg. Dát is pas een gok. Een waagstuk, dat je ruïneert, voorgoed.

Reageer eens! Reageer eens door te vluchten tot Jezus! Dúrf eens! Dat is mijn, nee Gods advies. Dan kun je leven UIT Jezus! En NAAR HEM en zijn toekomst TOE!!

Amen, dat betekent: zéker weten.

-----

Suggesties voor de dienst van de gebeden:

Zelfbeklag belijden: je bent niet te beklagen, als je (verre of tweede of derde) vakantie een (paar) jaar niet kan. Sommigen van ons merken het in de supermarkt. Maar arm zijn pas veel mensen in Afrika: geen of amper een beetje eten, geen woning e.d.

Vragen, of God de rijken (mij, jou misschien??) gul wil maken richting de écht armen.

Bidden voor vervolgden, gevangenen, vluchtelingen.

Bid om te vertrouwen op de beloften (in de bijbel!!) van God. Ook als de vervulling ontastbaar is en vér weg lijkt.

Leer ons ujitzien naar de grote Toekomst!

God loven en danken. Wat een gáven geeft Hij elke dag! En wat een beloften gaan nog vervuld worden!

.

LIEFDE (meditatie)

Ik heb je altijd liefgehad… Jeremia 31:3

Liefde, erg belangrijk in deze wereld. Liefde is iets, waar eigenlijk geen enkel mens het zonder kan stellen. Dan verdroogt, verschrompelt, verdort een mens. Net als een plant, die geen zonlicht of water krijgt.

Liefde is dan ook een schitterend cadeau van de God, die ons geschapen heeft en een plekje gunt op deze ook al prachtige planeet. Liefde! Als je je grote liefde ontmoet, dan verandert heel je leven! Ten goede, wel te verstaan. Maar dan moeten we die liefde wél koesteren. Er zorgvuldig en zuinig ermee omgaan. En helaas, dat gebeurt niet altijd…
Liefde is het ook waard om voor te knokken. En helaas…

Trouwens, liefde is er wél in alle soorten en maten. Echte liefde, liefde die gekoesterd wordt, houdt stand tot de dood. Soms is liefde niet echt. Is liefde niet meer dan een woord. En is die maar voor zolang het duurt. Je kunt zelfs liefde kópen. Of liefde pákken, stelen. Zelfs van je eigen vrouw. Maar weet wel: dan is het surrogaat.

Maar liefde die God aan je geeft is geweldig. Wij maken er regelmatig een puinhoop van. Maar wat God gééft is goed. Hij is de bron van alle echte liefde hier op aarde.

In het zinnetje boven deze overdenking gaat het niet over de liefde, die de Heer aan mensen geeft, aan liefde van twee mensen voor elkaar. Hier gaat het over liefde, die Hij hééft. Liefde die Hij in zijn hart koestert voor mensen. Hij spreekt Israël aan. En zegt, dat Hij dat volkje van het begin af aan heeft liefgehad. En die liefde zal het ook in de toekomst altijd gezelschap houden.

Nou, dat is me wat!

Want liefhebben is een werkwoord. En dat in dubbele betekenis. Niet alleen maar, dat je het vervoegen kunt. Zo van: ik heb lief, wij hebben lief. Nou, zó echt liefhebben vervoegen, daar is niks mis mee. Dus: vooral doen, zou ik zo zeggen. Maar liefhebben in de bijbel, en zéker het liefhebben door God, is ook in ándere zin een werkwoord. Namelijk, dat het iets doen betekent.

Als God zegt: Ik heb je altijd liefgehad, dan betekent dat: Ik heb je altijd liefde bewezen, betoond. God bewéés zijn liefde aan Israël. Hij verloste het volk uit de slavernij in Egypte. Maar zijn liefde redt het eveneens uit de nationale dood van de ballingschap in Babel.

Gods liefde, Gods liefhebben, dat schiet op! Daar kom je een heel eind verder mee. Die verlost van ellende en dood. Want die bevrijdt van zonde en schuld. Geloof je dat niet?


Het is de tijd vóór Pasen, als ik dit schrijf. De kerk denkt dankbaar en blij aan het lijden en sterven van Hem, naar wie christenen genoemd zijn, Jezus Christus. Die heeft namelijk de liefde van God, van zijn Vader, zichtbaar gemaakt. En voelbaar. En tastbaar. Dat deed Hij door dingen, die we vaak wonderen noemen: genezingen, heling van mensen. En in zijn woorden, mudjevol blij nieuws.

Maar ook en vooral zag je en zie je, kun je althans zien, dat God ons liefheeft die laatste weken. En vooral die laatste dagen. Toen Hij leed, onzegbaar diep. En toen Hij stierf, op een vreselijk pijnlijke en verachte manier de marteldood onderging.

En dan zeg ik in dat laatste woord eigenlijk niet de werkelijke waarheid. Jezus onderging niet de dood, Hij kóós de dood. Ik zou bijna schrijven: Hij dééd zich sterven. Maar dat klopt taalkundig weer niet. In elk geval: vrijwillig en moedwillig ging Jezus de dood in.

En waarom? Hij deed dat voor u, jou en mij. Om een zware last van ons af te pakken. Een loodzware last, waaronder wij voorgoed ten onder zouden gaan. De zak met lood, die de zonde is, die nam Hij op zijn schouders. Is dát geen ongekende liefde?

“Mijn liefde zal je altijd vergezellen”, volgt er dan in Jeremia 31:3. Dát is goed gezelschap! Dan verkeer je voorgoed in de hoogste kringen. Beter gezelschap is er niet! Als dát je niet blij maakt, dan breekt mijn klomp!

Als dat je niet doet blozen van schaamte, als je deze God en zijn Zoon Jezus van de weeromstuit niet liefhebt… En als dát je er niet toe drijft, mensen om je heen lief te hebben, dan weet ik het niet meer.
=====

Bidden: Het is volbracht

Uw kruis
onwrikbaar tijdsgewricht
keerpunt van alle leven,
het is volbracht
de oergrond schudde
en de aarde beefde
Uw dood heeft zich verklaard tot levensteken
Uw sterven deed gesloten graven open breken
(Nel Veerman uit de bundel Naschrift)